love story... so impressive...^___^....

ในหลายๆ ความเชื่อเกี่ยวกับความรัก และคู่ชีวิต .. 
ความเชื่ออันนึงที่เชื่อว่า.. คู่ชีวิตที่แท้จริง 
จะมีด้ายสีแดงผูกที่นิ้วก้อยข้างซ้าย เชื่อมกันไว้ 
รอจนวันนึง..ด้ายสีแดงนี้จะนำให้เขาทั้งสองมาพบกันและ 
รักกันในที่สุด.. .....หลายๆ 
คนอาจจะเชื่อแต่คงไม่เชื่อมากเท่าผมแน่ๆ..เพราะผมเห็น...เห็นด้ายสีแดง 
ที่นิ้วก้อยข้างซ้ายของผม..ด้ายที่ผูกติดตัวมาตั้งแต่จำความได้..ซึ่งผมเอง 
ก็ไม่รู้ว่าปลายอีกข้างนึงของมันจะผูกติดกับใคร 
นั่นแหละคือสาเหตุที่ผมเดินทางหาปลายอีกด้านนึงของมัน.. 


.....เด็กหนุ่มคนนึงที่ต้องการตามหาสิ่งที่ท้าทายที่สุดในชีวิตของเขา.. 
ไม่มีใครรู้ว่าสิ่งที่เค้าตามหาจะอยู่ไกลขนาดไหน..และไม่รู้ว่าจะมีหรือไม่.. 
แต่เค้าก็เริ่มเดินทาง.. การเดินทางไปตามด้ายสีแดงตรงปลายนิ้วก้อย.. 
การเดินทางที่รู้ทางเดิน.. แต่ไม่รู้จุดหมาย.......ผมเดินทางไปตามเมือง 
ต่างๆที่ด้ายสีแดงของผมพาดผ่าน. ได้พบ ได้เห็นอะไรหลายๆอย่างที่ไม่มีทาง 
จะได้เจอในเมืองของผมใจนึงก็คิดว่าเป็นการเรียนรู้ที่ดี..แต่มันก็ไม่ใช่ 
เป้าหมายที่แท้จริง..เป้าหมายของผมคือ.. ปลายด้ายสีแดง....... 


.และแล้วผมก็ได้เพื่อนร่วมเดินทาง.. เมื่อวันนึงผมพบกันผู้หญิงที่ตามหาปลายอีก 
ด้านนึงของด้ายแดงเหมือนกัน.. แต่เธอคงไม่ใช่ปลายด้ายแดงของผมหรอก.. 
เพราะด้ายแดงของผมยังไปอีกไกล........เราพบกันโดยไม่ได้ตั้งใจและก็ 
ไม่ได้เป็นการพบกันที่ทำให้ผมพอใจมากนัก.. บอกตรงๆ 
เธอไม่ใช่ผู้หญิงในสเปคของผมเลย..แถมเราทะเลาะกันตั้งแต่เจอกันครั้งแรก 
แต่เราก็ร่วมเดินทางด้วยกันเพราะด้ายสีแดงของเธอกับของผมมันไปทางเดียวกันน่ะสิ. 
.....ก็ยังดีนะ ที่ผมไม่ได้เดินทางคนเดียวอย่างน้อยก็มีเพื่อนร่วมทาง 
ที่เห็นและตามหาปลายอีกข้างนึงของด้ายแดงเหมือนกัน......การเดินทางร่วมกันของเรา 
ทำให้ผมเห็นตัวจริงของผู้หญิงคนนี้มากขึ้น.. 
เป็นตัวจริงที่น่าเคารพน่าให้เกียรติในฐานะผู้หญิงคนนึง..จะว่าไปเธอก็นิสัยดีนะ 
ตอนที่ทะเลาะกันครั้งแรกคงเป็นการเข้าใจผิดซะมากกว่า 
ความรู้สึกของผมที่มีต่อเธอเริ่มดีมากขึ้นเรื่อยๆ.. 
มีอยู่ครั้งนึงที่ผมคิดว่าถ้าปลายด้ายแดงอีกข้างนึงของผม 
ไปหยุดอยู่ที่นิ้วก้อยของเธอก็คงจะดี..มันก็ไม่แน่นะ.. 
ถ้าเป็นจริงผมก็คงมีความสุข.. แต่ถ้าไม่ใช่ .. 
ผู้หญิงคนนั้นคงเป็นผู้หญิงที่วิเศษกว่าเธอคนนี้แน่ๆ .. 
ยิ่งผมได้รู้ว่าเพื่อนร่วมเดินทางของผมเป็นผู้หญิงที่วิเศษเพียงใด 
ผมก็ยิ่งอยากให้ผมเจอปลายด้ายแดงของผมไวๆ ..ผู้หญิงที่ดีกว่าผู้หญิงคนนี้ 
ผู้หญิงที่เป็นเนื้อคู่ของผมจะเป็นยังไงน๊า.. .....นานขนาดไหนก็ไม่รู้ที่เรา 
ร่วมเดินทางด้วยกัน.. ผมยอมรับว่าเธอเป็นเพื่อนร่วมเดินทางที่ดีที่สุด. 
.เราช่วยเหลือกันมาตลอด.. แต่มันก็คงจะสิ้นสุดแล้วล่ะ.. 
เพราะด้ายแดงของผมกับเธอมันแยกกัน..ตรงทางแยกพอดี.. ทางแยกนี้มันแยกไป 
สู่เมืองสองเมือง ..ด้ายของผมแยกไปทางขวา..มุ่งสู่เมืองบนยอดเขา 
ซึ่งผมเชื่อว่าคงเป็นปลายด้ายของผมแล้วล่ะ ..เพราะเมืองนี้อยู่ยอดเขาพอดี.. 
ส่วนของเธอแยกออกไปที่เมืองข้างล่าง.......เรายืนคุยกันตรงทางแยกซักพักนึง 
เพื่อกล่าวคำอำลาและแสดงความยินดีซึ่งกันและกันเราจะได้เจอจุดหมายของเราซักที.. 
ข้อตกลงสุดท้ายของเราก่อนจะแยกจากกันคือเราจะกลับมาเจอกันที่ตรงทางแยกนี้ 
ไม่ว่าจะเจอหรือไม่เจอปลายด้ายแดงก็ตาม..เราตกลงกันตามนี้..แล้วเราก็แยกทางกัน.... 
.....ผมรู้สึกแปลกๆ ที่ต้องกลับมาเดินทางคนเดียวทำให้ผมไม่ดีใจมากนักที่รู้ว่า 
ปลายด้ายของผมจะไปสุดตรงที่เมืองตรงยอดเขา ผมเดินแยกจากเธอไปช้าๆ.. 
ในหัวมีแต่เรื่องต่างๆ ที่เกิดขึ้นตอนที่เราเดินทางด้วยกัน..ความประทับใจต่างๆ 
ที่เกิดขึ้นตลอดการเดินทาง.. ความรู้สึกดีๆที่เรามีให้กัน.. 
.....และแล้วผมก็หยุดเดิน 
..หยุดห่างจากทางแยกไม่ไกลเท่าไหร่..แล้วผมก็วิ่งกลับไปยังทางแยกนั้นอีกครั้ง.. 
ไม่มีเหตุผลที่ผมทำแบบนี้เลย..แต่ก็ทำ..ผมกลับไปถึงทางแยกนั้นอีกครั้ง..ซึ่งเธอก็ 
นั่งอยู่ที่นี่อยู่ก่อนแล้ว.......เรานั่งคุยกันซักพัก..ผมบอกเธอไปว่าผมก็ไม่รู้ 
เหมือนกันว่าทำไมผมถึงกลับมา..ส่วนเธอ..เธอบอกว่าเธอกลัว..กลัวว่าจะไม่มีใครตรง 
ปลายด้ายแดงของเธอ แล้วเธอก็ร้องไห้..เป็นครั้งแรกที่ผมเห็นเธอร้องไห้.. 


.....สิ่งที่ผมภูมิใจมากกว่าตัดสินใจการออกเดินทางตามหาคู่ชีวิตของผม 
..คือการตัดสินใจครั้งนี้แหละ..ผมเช็ดน้ำตาให้เธอ .. ตัดด้ายแดงของผม 
และเธอออกแล้วผูกเข้าด้วยกัน...ผมไม่รู้หรอกว่าเธอจะโกรธผมรึเปล่าที่ผมทำแบบนี้.. 
อยากจะถามเธออยู่หรอกแต่เธอก็ร้องไห้ไม่หยุด.. และกำลังกอดผมอยู่...